Podpisanie krucjaty nierozerwalnie łączy się z wejściem na nową drogę życia. Złożony podpis na deklaracji  jest pieczęcią tego co będziemy robić przez najbliższy rok oraz czego robić nie będziemy – tj. spożywać alkoholu (ale nie tylko).  Krucjata, choć tyczy się wszelkich zniewoleń, ma ścisłe zobowiązania co do alkoholu. Każdy z nas (tak jak ja, jako kandydat, lub osoba pełnoletnia, która ma do wyboru jeszcze wariant na całe życie), osób, które podpisały się pod taką deklaracją, muszą być świadome wszelkich zobowiązań. Jeśli  chcesz się dowiedzieć więcej na temat spraw „organizacyjnych” odsyłam na krajową stronę KWC gdzie zapewne znajdziesz odpowiedź na nurtujące Cię pytania.

            Ta nowo powstała zakładka będzie miała na celu pokazanie Krucjaty Wyzwolenia Człowieka oczami młodych. Oczyma tych, którzy okrzyknięci zostali „odmieńcami”. W planach mam kolejne artykuły, opisujące doświadczenia związane z moimi rówieśnikami (gimnazjalistami). To moi koledzy i koleżanki stawiają ten wielki znak zapytania. Krucjata w moim środowisku jest czymś nowym, o czym nikt wcześniej nie słyszał. Postaram się pokazać ją jako dobry wybór na nasze przyszłe, dorosłe życie. Nikt nie rozumie idei podpisywania takiego świstku, który zabrania mi tego, co „dobre”. Pytają: w imię czego ja to robię? Co ja z tego mam? Ruszmy więc tą wielką machinę…

            Choć Internet pozwala na bycie w pewnym sensie „anonimowym”, chcę się wam przedstawić. Podpisanie się pod tym, co przeczytacie, zapewne wpłynie na wasz odbiór tego tekstu. Jestem uczniem Publicznego Gimnazjum Nr 1 w Nowogardzie, mieszkam w tym mieście od urodzenia. Angażuję się w wiele imprez. W wolnych chwilach staram się uwieczniać otaczającą mnie przestrzeń za pomocą pędzla lub szklarni ( Nikon D90 dla zainteresowanych). Do Diakonii trafiłem poprzez członka krucjaty (szczęśliwy inaczej od 07.07.2008r.) Wam również polecam kontakt z takimi osobami. Zawsze lepiej jest, gdy możemy porozmawiać w żywe oczy z drugim człowiekiem będącym rzetelnym źródłem sprawdzonych informacji (po prostu doświadczonym przez życie…) niż wczytywać się w czyste fakty, miedzy którymi nie zostawiono marginesu na życie w „realnym” świecie.

            Moje zawiązanie partnerstwa z diakonią jest o tyle fajne, że jestem w niej od pierwszej oficjalnej mszy. Był to oczywiście przypadek. Ale czemu się tym nie pochwalić? Członek KWC, z którym rozmawiałem okazał się duchowym opiekunem. Nie widział przeszkód, by tak „młody” człowiek jak ja podpisał  krucjatę. Oczywiście poprzedzone to było godzinną rozmową, która chyba miała na celu zniechęcenie nas ( Tak, nas. Następnego dnia o krucjacie wiedziała moja koleżanka a od niej dowiedziała się kolejna…) W sobotę tego samego tygodnia, w którym dowiedzieliśmy się o możliwości bycia kandydatem wyjechaliśmy do Szczecina na wspomnianą pierwszą oficjalną mszę KWC.

            Tak wielka zmiana nie mogła długo pozostać w tajemnicy. W środowisku, w którym się obracam od razu można zauważyć moje nietypowe zachowanie co do pewnych kwestii... Bo tu ani  wypić nie można, ani promować - albo dorzucać się, gdy komuś „brakuje”…

            Jako pierwsza dowiedziała się moja klasa. Przyjęli to z wielkim zdziwieniem. Choć wiedzieli, że nie jestem typem osoby pijącej na imprezach, nie rozumieli po co jest mi to zobowiązanie. W naturze człowieka leży przecież łamanie zasad. Po co więc samemu sobie stawiać bariery? W ciągu tygodnia wiedziała już cała szkoła (efekt potęgowało zapewne jeszcze to, iż z gimnazjum podpisywała krucjatę jeszcze jedna osoba) i chyba o to mi chodziło. Nie mówię, że moim głównym celem podpisania krucjaty było uświadomienie gimnazjalistów o istnieniu czegoś takiego, bo bym skłamał…

            Do podpisania skłoniły mnie chyba trzy motywy. Pierwsza to na pewno intencja, dla której wyrzekłem się spożywania alkoholu. Druga to chęć doskonalenia siebie jako człowieka i zbliżenie się w pewnym sensie do Boga. A trzecia to dawanie rzetelnego świadectwa innym „że tak też można”…

            Co mi dało podpisanie tego świstka? Chyba nic, bo nie o świstek tu chodzi. On pomaga w rozmowie z innym albo przypomina mi, do czego się zobowiązałem. Samo to, że wszedłem w pewną umowę miedzy mną a Bogiem jest czymś fantastyczny, czymś co zbliża. Fantastyczne jest też to, że młodzież widzi przykład wśród siebie,  który otwarcie mówi: „ja nie piję”. Wiele jest ludzi, którzy nie chcieli by spożywać alkoholu na imprezach, ale to, że są jednostkami przytłacza ich i ulegają… Piją wbrew siebie. Ja jestem taką pewną pomocą dla nich, a przynajmniej chciałbym być. Jeśli ktoś zaprasza mnie na imprezę liczy się z tym, że nie będę pił. Jedni to akceptują drudzy nie ale jeśli już się gdzieś pojawiam i widzę taką niezdecydowaną osobę staję się dla niego powodem dla którego nie będzie pił… On wie że nie zostanie sam. I to jest dla mnie jedna z piękniejszych wartości, którą otrzymuje dzięki temu podpisanemu świstkowi.