Tak więc udzielam wam rady, a to przyniesie pożytek wam, którzy zaczęliście już ubiegłego roku nie tylko chcieć, lecz i działać (2 Kor 8, 10)

W pełni wkroczyliśmy właśnie w drugi rok działalności naszej diakoni. Po burzliwych spotkaniach organizacyjnych nastały czasy formacyjne. Aby ułatwić sobie współpracę, postanowiliśmy się zintegrować poprzez adwentowy dzień skupienia.

Spotkaliśmy się rano, bo już ok. godziny 11:00 w szkole katolickiej na Wzgórzu Hetmańskim. Jako wspólnota zadbaliśmy o coś dla ciała i coś dla duszy. Rozpoczęliśmy od wymiany naszych spostrzeżeń co do prelekcji z panią Joanną Szałatą – osobą odpowiedzialną za ośrodek „Z pomocą rodzinie” w Szczecinie. Później przeszliśmy do katechezy. Przeplatała się ona przez kolejną część dnia - ksiądz Piotr Buda, duchowy opiekun Diakoni Wyzwolenia Człowieka w Szczecinie odwołał się do drugiego Listu do Koryntian. Indywidualnie i w skupieniu medytowaliśmy wersety 9-15 rozdziału ósmego.
Próbowaliśmy znaleźć odpowiedź na postawione pytania: Czy ja chcę? Na czym polega moje chcenie? Jak wyglądał mój moment przystąpienia do KWC i Diakoni Wyzwolenia? Jak moje chcenie wyraża się w działaniu? Ile daję dla Krucjaty? Czy modlę się do Ducha Świętego o prowadzenie mnie w tym dziele? Czy jest we mnie postawa doprowadzenia tego dzieła do końca? Co z moją determinacją?

Po modlitwie podzieliliśmy się naszymi spostrzeżeniami dotyczącymi głównej myśli całego dnia zaczerpniętej z Listu. Przeszliśmy do świadectw, które w skrócie wyjaśniły z jakich względów zostaliśmy połączeni w tę Wspólnotę. Jako zwieńczenie tego pięknego dnia przeżyliśmy wspólnie Eucharystię.

Co dają takie wspólnotowe dni?

Myślę, że więzi między nami z każdą taką okazją będą się uściślać. Bez wątpienia, cały dzień wspólnie spędzony, chcąc czy nie chcąc, zapisze się przecież w naszej pamięci! Wspólne rozmowy, analizy i porównania prowadzą do zjednoczenia nas wszystkich. Niejednokrotnie potwierdzało się już twierdzenie, że siła strategii polega nie na jednostce, ale na całej wspólnocie. Abyśmy mogli nadal się rozwijać, takie dni są po prostu potrzebne. Mam nadzieję, że klimat, który udało nam się wypracować na spotkaniach w przeciągu tego jednego roku - nie podupadnie.
Jestem młodym człowiekiem, wiele struktur nadal pozostaje dla mnie niezrozumiałych – to oczywiste, bo przecież nie miałem z nimi styczności nigdy wcześniej. Uważam, że jeśli ktoś z tego dnia coś uzyskał, to ja uzyskałem dwa razy więcej!
Za każdym razem, kiedy po Mszy św. siadaliśmy do stołu i zaczynaliśmy rozmawiać, poszerzałem horyzonty, o wielu problemach nie zdawałem sobie sprawy - obok wielu kwestii przechodziłem obojętnie…
To się zmienia! Ja się zmieniam i to dzięki wspólnocie. Wiele spraw uzmysłowiłem sobie właśnie na dniu skupienia, kiedy to część wolnego czasu poświęciłem jedynie Diakonii. Nie musiałem się martwić innymi sprawami, tylko całkowicie mogłem oddać się wspólnocie - i to uważam za wielki plus takiej formy spotkania.

Na nas spoczywa odwaga życia w prawdzie, co wiąże się z wieloma przeszkodami, które wspólnie pokonujemy. Na nas spoczywa rola odbudowy ładu moralnego w ojczyźnie i świadczenia w codziennym życiu o drodze trzeźwości. Nie jest to łatwe będąc w mniejszości (na szczęście nie jesteśmy sami). Wszyscy zdajemy sobie sprawę z problemu alkoholowego i wagi zniewolenia jakim ono jest. Dla wielu osób jesteśmy busolą, która wskazuje odpowiedni kierunek do zdolności miłowania, czyli posiadania siebie w dawaniu siebie. Modlę się więc teraz o siłę dla nas wszystkich, o rozum, o mądrość, o rozwagę i odwagę, by nasze świadectwa stały się podstawą do przemyśleń i zmian w życiu innych ludzi. Zmian na lepsze, zachodzących poprzez uwolnienie ciała i duszy z kajdan nałogów.

/Konrad S./